Een hip restaurant in een mooi hotel in het midden van Amsterdam.  Zo’n restaurant waar mensen kleine hapjes nemen, proeven van verschillende amuses. Niet om vol te zitten, maar om verschillende smaken te proberen. Met datzelfde concept organiseerde Alfa Romeo op deze locatie een proeverij, maar dan met hun vier topmodellen : de MiTo Quadrifoglio, de Giulietta Quadrifoglio, de 4C en last but certainly not least, de nieuwkomer : de 4C Spider.
Uitkijkend naar deze mobiliteitsverwenning, bepaalde ik tijdens een straffe espresso samen met de mensen van Alfa Nederland de volgorde: van onder naar boven, van klein naar groot, van langzaam naar snel. Ik begon dus met de MiTo.
MiTo Quadrifoglio
De MiTo stond geduldig op mij te wachten. Voorzien van een mat grijze kleur, stoere velgen en het bekende klavertje vier op zijn flanken, zie je meteen dat je hier met de snelste te maken hebt. De mooi vormgegeven compacte auto is voorzien van een 1.4 turbo benzine motor met 170 pk.
Nu heeft mijn waarde collega Koen laatst al een uitgebreide test met deze auto gedaan, dus als je echt wilt weten hoe deze rijdt, verwijs ik je daar naar. Persoonlijk vind ik de auto erg leuk, ook van binnen. Het motortje is lekker fel, mits je de DNA selecter in D zet, en je hebt echt het gevoel met iets bijzonders te rijden. Een goede opwarmer dus.
Giulietta Quadrifoglio
Tijd voor de grote zus. De Giulietta Quadrifoglio keek me van een afstandje aan, gespoten in dezelfde kleur grijs als de MiTo. Ook haar staat dit goed. De wagen is voorzien van tal van carbon details, zoals de spiegels en de spoiler, die bijdragen aan een stoer en sportief uiterlijk. Ook hier siert de Quadrifoglio Verde de zijkant van de voorschermen, aangevend dat we hier te maken hebben met de snelste in haar soort. Binnenin ervaar je de sportiviteit nogmaals: heerlijke kuipstoelen, lekker dik stuur en een strak en zwart dashboard. Ook hier laten de Italianen weer eens zien, dat ze weten hoe ze moeten ontwerpen. Nog meer dan de MiTo voelt alles bijzonder aan.
De Giulietta is voorzien van een 1.750 cc (een historische motorinhoud zoals Alfisti weten) met turbo, goed voor 240 pk, die via Alfa’s TCT versnellingsbak met dubbele koppeling op de voorwielen worden overgebracht. En dat is een lekkere hoeveelheid power in een auto die 1.295 kilogram weegt.  Om het maximale uit de auto te halen, moet je ook hier de DNA-knop in de D stand zetten voor maximale scherpte. In de korte tijd die ik er mee gereden heb, ben ik zeer over de auto te spreken. Lekker snel, een heerlijk stuurgevoel en een prima wegligging. Typisch een auto voor een meer uitgebreidere test.
De 4C
Toen was het de beurt voor de meest sportieve auto die Alfa Romeo in zijn gamma heeft, de 4C. Er is al heel erg veel geschreven over deze spartaanse sportauto, maar persoonlijk had ik er nog nooit in gereden, spannend dus. Nadat je over de brede carbon dorpel stapt, laat je je vallen in de basic, maar goed zittende sportstoelen. Voor je zie je een volledig digitaal dashboard dat doet denken aan een raceauto. Zodra je de auto start, weet je dat het menens is, want wat een enorm sportief geluid komt hier uit zeg, heerlijk!
Wegrijden uit een parkeervak is aan de zware kant, want geen stuurbekrachtiging, maar als je eenmaal rijdt is, is dat juist fijn. Het sturen voelt enorm precies aan, mede dankzij de enorme stijfheid van de carbon monocoque. Je hoeft het afgeplatte stuur maar een klein beetje te bewegen en de auto reageert direct, zonder enige vorm van vertraging. Wel zorgt deze scherpte ervoor dat de auto op een slecht wegdek erg kan gaan zoeken, dus beide handen aan het stuur.
De eerste keer dat je vol optrekt met de 4C kan je niet anders doen dan schaterlachen. Zeer laag zittend, het heftige geluid vlak achter je en een 0-100 tijd van 4,2 seconden, combineert tot 1 van de meest intense auto’s waar ik in gereden heb. Aangezien ik maar een klein uurtje heb gestuurd, waarvan een deel door Amsterdam, kan ik verder weinig meer vertellen over de auto, maar de ervaring was in ieder geval bijzonder.
De 4C Spider
Maar echt bijzonder werd het toen ik met de 4C spider op pad ging. Uiteraard met het uitneembare dakje achterin, want rijden in een open Italiaanse auto met het dak erop is not done. Qua stijfheid en sportiviteit doet de Spider gevoelsmatig totaal niet onder van de dichte 4C. Dat is ook niet zo gek want beide hebben dezelfde carbon structuur. Het geluid is hetzelfde, maar hoor je nu nog veel beter.
Verder is het ook aan de binnenkant, op wat materialen na, nagenoeg dezelfde auto. Toch is het open dak net even iets anders. Aan de ene kant is echt lekker om open te rijden, aan de andere kant voelt het minder hardcore sportief, maar dat is misschien iets wat in mijn hoofd zit. Als je heel goed oplet, dan merk je wel dat de Spider iets lekkerder stuurt nog dan de dichte. Waar de 4C soms nogal kan gaan zoeken op een onregelmatig wegdek, doet de Spider dat niet, daarbij niets van de scherpte inleverend.
Conclusie
