Een van de mooiste merken uit de lange geschiedenis van de automobiel is terug: Lancia. Geen enkele andere fabrikant wist over zo’n lange periode sportiviteit, elegantie, luxe en eigenzinnigheid zo naadloos met elkaar te verbinden als het merk dat in 1906 door Vincenzo werd opgericht. In de meer dan honderd jaar die ons van dit glorieuze moment scheiden, is ontzettend veel gebeurd, maar gelukkig wist het merk keer op keer (net) het hoofd boven water te houden. In recentere tijden leek het echter toch gedaan. Na het fiasco van het rebadgen van een aantal slecht verkopende Chryslers, bleef alleen de Ypsilon in Italië over, daar overigens nog altijd verbazingwekkend goede verkoopaantallen realiserend.
Totdat het grote nieuws werd aangekondigd: Lancia zou onder leiding van Stellantis uit de as herrijzen. Rinascimento, zoals de Italianen dat noemen. Een designstudio en de zeer fraaie Pu+Ra HPE conceptauto luidden het volgende nieuwe hoofdstuk in en in 2024 kwam de Ypsilon, als eerste van drie geplande modellen, op de markt. En nu, na (veel te) lang wachten, staat het resultaat van deze wedergeboorte in zijn meest luxe ‘Cassina’ uitvoering voor me.
Met karakter
Een compacte auto, die ten opzichte van zijn eveneens vijfdeurs voorganger een segment naar boven is opgeschoven. Het designteam, onder leiding van de fransman Jean-Pierre Ploué en met onder andere de jonge Italiaanse ontwerper Emanuelle Tomassori, is geslaagd in het creëren van een designtaal die ondanks stevige wortels in het verleden, geenszins gezien kan worden als retro. Dit is volkomen nieuw en van deze tijd. De driehoek van voorlichten en de fraaie achterzijde met zijn ronde lichtunits, zijn wat mij betreft een voorbeeld van hoe je een auto zijn eigen moderne karakter geeft, terwijl je het erfgoed in ere houdt.
Ook in het interieur heeft men iets bijzonders neergezet. Zeker deze ‘Cassina’, een samenwerking met het beroemde Italiaanse meubelmerk met dezelfde naam en in een beperkte oplage van 1906 stuks, is iets speciaals. De blauwe velours-stoelen, gemaakt van gerycled materiaal en met een heerlijk historisch gevoel, de ronde vormen en het slimme gebruik van materialen die het geheel een luxe gevoel geven, het is allemaal met smaak gedaan. Goed, her en der zijn wat harde plastic stukken te vinden en de functie van het ronde koffietafeltje in het midden van de auto, geinig als hij is, ontgaat mij even, maar het geheel ademt iets eigenzinnigs uit. En is daarmee wat mij betreft op en top Lancia.
Aandrijving
De Ypsilon is met twee verschillende aandrijflijnen te koop. Een mild-hybrid, waarbij de bekende Stellantis 1,2-liter driecilinder turbo wat elektrische hulp krijgt, of degene waar ik mee reed: de volledig elektrische. Een 156 pk, 260 Nm elektromotor die de voorwielen aandrijft, wordt door een 51 kWh batterij van energie voorzien. Genoeg voor een WLTP-range van 400 km, die in realiteit meer rond de 350 km uitkomt. Niet verbazingwekkend zijn dat nagenoeg dezelfde cijfers als de meest krachtige, long range Peugeot e-208 en Opel Corsa.
Het mag dan ook geen geheim zijn, dat de Ypsilon zijn platform en veel van zijn techniek deelt met deze concerngenoten, iets waar de nieuwe telg onterecht veel kritiek op heeft ontvangen. Opvallend genoeg ook van de mensen die zichzelf Lancisti noemen. Het delen van techniek is namelijk niets nieuws. Voor de laatste onafhankelijke Lancia moeten we zo ongeveer terug naar de Flavia uit begin jaren zeventig. Nagenoeg alle modellen sindsdien deelden hun techniek met andere merken.
Stop met zeuren!
Waarom dan die overdreven kritische blik op deze nieuwe Ypsilon? Ja, hij deelt zijn onderstel en techniek grotendeels met de Corsa en 208, maar zijn afwijkende, en niet onbelangrijk, veel fraaiere exterieur en interieur, maken het wat mij betreft tot een eigen model, passend bij het merk. Het gebruik van mooiere en luxere materialen, verklaren ook de meerprijs (ca. 4.000,- tov van de Corsa, ca. 2.000 tov van de 208). Ook daar is niets geks aan de hand.
Natuurlijk hadden we allemaal een nieuwe Aurelia gewenst. Een auto met geheel eigen ontworpen techniek en onderstel, in de traditie van Vincenzo Lancia, maar we leven niet meer halverwege de vorige eeuw. Een ongelooflijk complexe machine als een moderne auto ontwikkelen, concurrerend in prijs, winst makend voor de fabrikant en aantrekkelijk voor het publiek, vereist nu eenmaal dat je techniek deelt. En als je dat binnen je eigen concern kan doen, des te beter. Laten we veel meer focussen op het feit dat Stellantis Lancia, ondanks dat het de laatste decennia weinig succesvol was, opnieuw een kans geeft. En hoe!
Conclusie
De Ypsilon is een fijn rijdende, luxe kleine auto met een eigenzinnig en fraai uiterlijk. Zoals dit model altijd al geweest is. Zijn moderne, zuinige elektrische aandrijflijn is misschien niet ontworpen in de designstudio van Lancia, maar past wel binnen die traditie. En het interieur is een uitstekend voorbeeld van smaakvol, Italiaans design. Dus tegen alle criticasters zou ik willen zeggen: ga er eens mee rijden!
Lancia Ypsilon Electric ‘Cassina’
Aandrijving elektromotor, 156 pk en 260 Nm, voorwielaandrijving
Batterij Li-Ion 51 kWh
Max laadvermogen 11kW
Actieradius 350-400 km
Gewicht in kg (rijklaar) 1.461
Energielabel A
0-100 in sec 8,2
Top in km/h 150
Vanafprijs in euro (Cassina) 39.500,-