Het is een veel uitgesproken zin door liefhebbers van sportieve uitlaten, meestal op motorfietsen, ‘loud pipes save lives’. Het betekent dat een motorfiets die een flink geluid produceert meer opvalt en op die manier veiliger in het verkeer zou kunnen bewegen. Maar we weten allemaal dat dat zelden de reden is waarom mensen een luidruchtige uitlaat nemen. Maar waarom dan wel? Met andere woorden: wat is er zo leuk en fijn aan veel motorgeluid?
Stoer

Voor een groot deel van de motorrijders is het hebben van een uitlaat met een sportieve sound een simpele manier om stoer te zijn. Dat klinkt wellicht iets denigrerend, maar zo is dat totaal niet bedoeld. Om zaken duidelijk te maken: ik rijd persoonlijk op een Ducati Multistrada met Termignoni pijpen, mede om het geluid, dus I’m with you guys and girls.

Maar ergens moeten we toch toegeven dat het vreemd is dat meer lawaai stoerder voelt. ‘Mijn motor doet harder broem droem dan de jouwe, dus ik ben stoerder’. Het is een bijzonder verschijnsel, dat onder een grote groep motorrijders leeft. Wie kent niet de groepen die in een tunnel een wedstrijdje lawaai maken doen. Ergens lijkt dat nog het meest op kinderen op de speelplaats van de kleuterschool die kijken wie het hardste kan gillen, maar het gekke is, ik snap het wel.

I have control

Sowieso is een kick van motorrijden dat je een klein maar krachtig apparaat kan bedienen en feilloos onder controle kunt hebben. Want zelfs de simpelste fiets weet een mate van acceleratie te behalen waar het merendeel van de autorijders alleen maar van kan dromen.

De open uitlaten onderstrepen deze power en macht van een motorfiets nog veel meer, waardoor het gevoel van controle sterker en groter wordt. Want hoe gaaf is het dat iets dat zo snel kan versnellen volledig is overgeleverd aan jouw handen.
Gewoon mooi

Maar voor mij persoonlijk verklaren bovenstaande zaken mijn liefde voor open uitlaten lang niet volledig. Ja natuurlijk is het stoer en voelt de controle over een krachtige bike gaaf, maar er is meer: ik vind motorgeluid mooi en hoe duidelijker ik dat kan horen, hoe mooier.

Ik geniet van het brullen van een Ducati tweecilinder of het gillen van een Yahama viercilinder. Ik vind het gaaf van verre al een Triumph drie te herkennen of het geblaf van een Husqvarna één. En dan zit ik er zelf niet op, dus het kan geen kwestie van stoer zijn of controle hebben.

Maar waarom wij met z’n allen het geluid van een motor mooi vinden, is mij onduidelijk. Tevens snap ik er weinig van waarom ik een sterke voorkeur heb voor het lage geluid van tweecilinders dan het hoge van een viercilinder. Wat zit er in ons motorrijders dat we dat zo mooi vinden of zijn we gewoon simpelweg compleet gek met z’n allen?